Wyrażenie „pokarm duchowy” od dawna jest znane do tego stopnia, że ludzie czasem nie myślą o tym, co kryje się za tym pojęciem i czy naprawdę jest to ważne. Może istnieje jakiś wiek lub inny limit, powyżej którego potrzeba znika?
Czym jest jedzenie w zwykłym znaczeniu, nie trzeba wyjaśniać. To właśnie odżywia, odżywia, dostarcza energii do wzrostu i rozwoju ciała fizycznego. Bez tego ciało zacznie słabnąć, boleć i więdnąć. Długi brak jedzenia prowadzi do śmierci. Są to proste prawdy, których nikt nie musi udowodnić. Ale nie wszyscy myślą, że duchowe jedzenie znaczy nie mniej dla osoby ludzkiej, świadomości, rozwoju umysłowego.
Do czego służy jedzenie duchowe?
Jeśli ktoś nie otrzymuje tego, co kryje się pod tą koncepcją, nie rozwija się, nie rozwija się duchowo, a ostatecznie degraduje. Obecnie przypadki są powszechnie znane, gdy dzieci z powodu okoliczności były izolowane od społeczeństwa w młodym wieku. Wracając do społeczeństwa, ogromna większość z nich nie mogła dogonić rówieśników ani intelektualnie, ani psychicznie. Niestety, cudowna historia opowiedziana przez R. Kiplinga w jego „Jungle Book” jest niczym więcej niż bajką.
„Księga dżungli” Rudyarda Kiplinga znana jest również w Rosji pod nazwą „Mowgli”.
Ale nawet jako osoba dorosła, osoba pozbawiona pokarmu duchowego, sama jego potrzeba, jest znacznie gorsza pod względem osobistych cech od osoby, która nie zatrzymała się w rozwoju duchowym. Osoba, której potrzeby są zredukowane do formuły „konsumuj i rozmnażaj się”, nie różni się zbytnio od prymatu.
Wielu ludzi pamięta zwrot z Nowego Testamentu: „Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie”, ale nie wszyscy rozumieją jego znaczenie. Interesującą interpretację podał Aleksiej Pawłowski w swojej książce „Noc w ogrodzie Getsemane”.
Książka jest oryginalną interpretacją najsłynniejszych historii Starego i Nowego Testamentu.
„Żebraki ducha” - ci, których duch jest głodny, tj. wymaga jedzenia. I oczywiście dla ducha odpowiedni jest tylko pokarm duchowy. To ci ludzie, którzy odczuwają potrzebę duchowego wzrostu, nieustannie dążąc do własnego rozwoju, mogą wznieść się na prawdziwe wyżyny ducha.