Termin „hedonizm” ma starożytne greckie korzenie. Jest to nauczanie, że głównym celem ziemskiej egzystencji jest czerpanie przyjemności. Oznacza to, że z punktu widzenia hedonizmu najwyższym dobrem dla człowieka jest prowadzenie łatwego, beztroskiego życia, czerpanie maksimum przyjemności ze wszystkich jego stron oraz w każdy możliwy sposób unikanie wszystkiego, co nieprzyjemne, bolesne.
Jak powstał hedonizm
Według Wikipedii hedonizm jest doktryną, zgodnie z którą człowiek powinien przede wszystkim starać się czerpać przyjemność ze wszystkiego. co go otacza. Uważa się, że założycielem hedonizmu był Arystyppus, starożytny grecki filozof, który żył w latach 435-355. Pne Twierdził, że dusza człowieka może znajdować się w dwóch stanach: przyjemności i bólu. Według Aristippusa szczęśliwa osoba to taka, której udaje się bawić tak często, jak to możliwe. I przede wszystkim ta przyjemność powinna być odczuwana fizycznie. Na przykład osoba lubi pyszne jedzenie i pyszne napoje, intymność z partnerem, wygodne ubranie, gorącą kąpiel itp.
Przyjemność emocjonalna (z pięknego krajobrazu, słuchania muzyki, oglądania sztuki itp.) Aristippus umieścił na drugim miejscu, choć rozpoznał jego znaczenie.
Doktryna hedonizmu była dalej rozwijana w pismach innych filozofów, w szczególności Epikura. Według Epikura najwyższe szczęście i radość życia można uzyskać, pozbywając się bólu i cierpienia. Ale ból i cierpienie są często naturalną konsekwencją ekscesów, braku zdrowego umiaru. Na przykład, jeśli jesz za dużo, nie powinieneś być zaskoczony problemami trawiennymi. Lub jeśli dana osoba prowadzi zbyt bezczynny tryb życia, chroniąc się przed najmniejszym wysiłkiem, może mieć problemy z sercem i stawami. Dlatego Epikur wezwał do rozsądnego umiaru we wszystkim.
Angielski filozof i socjolog W. Bentan, który żył w XVIII-XIX wieku, nazwał te poglądy Epikuru hedoniczną roztropnością.