W Rosji zainteresowanie teorią intuicyjnego odżywiania zaczęło budzić się dopiero wtedy, gdy w Ameryce i Europie Zachodniej, począwszy od lat 70. ubiegłego wieku, przeprowadzono już poważne badania w tej dziedzinie i uruchomiono nawet specjalne kliniki.
Jednak psychologowie i psychoterapeuci zarządzają takimi klinikami. I to prawda. W końcu problem nadwagi leży nie w ciele, ale w głowie. Chodzi o to, że wszystkie diety są szkodliwe, ponieważ nakładają ograniczenia na wybór produktów, zwykły system żywnościowy. Jak wiadomo zakazany owoc jest słodki. Im więcej zakazów, tym bardziej chcesz je łamać.
Echa tej metody można znaleźć w zaleceniach niektórych dietetyków, którzy uważają, że przestrzegając diety, nie należy skupiać się na myśli, że jest to niemożliwe, ale wręcz przeciwnie, że można: „Mogę jeść dowolne warzywa, owoce, płatki zbożowe, ciemną czekoladę”. Ten wniosek ułatwia.
Intuicyjne odżywianie pozwala jeść wszystko, ale podejdź do tego rozsądnie. Rzeczywiście często jemy nie dlatego, że odczuwamy głód, ale „w towarzystwie”, ponieważ jest to święto. Co więcej, stół „odrywa się” od naczyń, nie dlatego, że oczekuje się tak wielu gości, ale w celu wykazania własnego dobrego samopoczucia. Zwolennicy intuicyjnego żywienia są przekonani, że żywność we współczesnym społeczeństwie identyfikuje wszystko z rzędu. Urodziny obchodzone są nie przez fascynujące wydarzenie dla całej rodziny, ale przez ucztę, pogrzeb - przez ucztę, kłopoty w pracy „kijami”, a także sukcesy.
Po ustaleniu przyczyny obżarstwa łatwiej jest poradzić sobie z nadwagą. I nie walcz, ale sobie poradzić. Musimy znaleźć hobby, które zastąpi dodatkową porcję. Intuicyjne odżywianie nie jest dietą, ale racjonalną, zrównoważoną, zdrową dietą, w której jest wszystko, ale w umiarkowanej dawce. Ważne jest, aby kochać swoją zewnętrzną powłokę - ciało. Nie biczuj się za dodatkowe 100 gramów zjedzonych, ale zaakceptuj siebie kim jesteś i rozpocznij ścieżkę samodoskonalenia.
W Rosji uważa się, że teoria intuicyjnego odżywiania należy do amerykańskiego profesora Stephena Hawksa, który podsumował swoje badania i własne doświadczenia (Hawks również miał nadwagę) w 2005 roku. Jednak pierwsze główne punkty przyniosła Theila Weller w 70. roku. W 1978 r. Opublikowano książkę psychoterapeutów D. Hirschmanna i C. Muntera zatytułowaną „Przezwyciężanie przejadania się”. W 1995 r. Nastąpiły prace Evelyn Triboli i Eliza Resh.