Aktywna działalność człowieka ma na celu przekształcenie otaczającego nas świata. Zawiera kreatywną zasadę, która może przybrać kreatywne, destrukcyjne lub neutralne formy.
Teorię działalności opracowali w latach 20-30 XX wieku sowieccy psychologowie Aleksiej Nikołajewicz Leontyjew i Siergiej Leonidowicz Rubinstein na podstawie kulturalnej i historycznej szkoły Lwa Semenowicza Wygotskiego. Naukowiec zauważył potrzebę fundamentalnego rozróżnienia między niższymi i wyższymi funkcjami umysłowymi, biologicznymi i społecznymi, „naturą” i „kulturą”.
Poprzez aktywność człowiek chce osiągnąć świadomie widzialny cel, zrealizować swoje potrzeby i zainteresowania, wypełnić rolę przypisaną mu przez społeczeństwo. Oznacza to, że transformacja rzeczywistości jest zdeterminowana przez zewnętrzne środowisko i wewnętrzny świat człowieka. Do działania osoba potrzebuje motywacji. Charakteryzując aktywność podmiotu, rozważ jego strukturę, treść, metody i metody i zapisz wynik końcowy. Działania w psychologii należy odróżnić od zachowań impulsywnych, wywołanych emocjami i niezwiązanych ze świadomymi celami.
Psychologowie wyróżniają trzy główne rodzaje aktywności: pracę, nauczanie i zabawę. Formowanie jednostki jako podmiotu aktywności rozpoczyna się w grze: jest to najwcześniejsza forma aktywności dostępna dla człowieka. W procesie ukierunkowanej pracy powstaje społecznie znaczący produkt: uprawa, artykuły gospodarstwa domowego, dzieło sztuki, wynalazek, odkrycie naukowe. Doktryna bezpośrednio przygotowuje osobę do pracy, rozwija ją. Jeśli gra jest motywowana pragnieniem przyjemności, nauka i praca to poczucie obowiązku i odpowiedzialności.
Dzięki aktywności osoba materialnie ucieleśnia swój potencjał. W przeciwieństwie do egzystencji czysto zwierzęcej działalność człowieka jest produktywna, a nie tylko konsumpcyjna. Ponadto aktywność zwierząt wynika wyłącznie z mechanizmów biologicznych, a ludzie - ze względu na sztuczne potrzeby, wyższe, generowane przez wpływ pola kulturowego i historycznego.