Nadmierny wpływ procesów emocjonalnych i umysłowych na ludzkie zachowanie nie zawsze działa dla niego. Prowadzi to do nadmiernego niepokoju w ciągu dnia, a także nie w najlepszy sposób wpływa na podejmowanie decyzji i ustalanie celów. Ponadto nadmierna aktywność umysłowa odbiera człowiekowi ogromną część energii, pozostawiając jego ciało słabym i pozbawionym życia.
Co można zrobić, aby wyjść z jarzma własnego umysłu? Wielu jest przyzwyczajonych do idei walki ze swym wewnętrznym światem, próbowania odwrócenia jego uwagi przez niektóre czynniki zewnętrzne. Mogą to być różne rozrywki, spożywanie alkoholu, tytoniu i narkotyków. Rzadziej głębokie zanurzenie w pracy, aż do całkowitego wyczerpania.
Dzieje się tak z powodu faktu, że świat europejski nie widzi innych sposobów rozwiązania swoich problemów wewnętrznych.
Na szczęście istnieje prosta technika, która pomoże wszystkim, którzy chcą osiągnąć równowagę i spokój ducha.
Warto spróbować zmienić opór wobec myśli i emocji na ich przyjęcie. Na pierwszy rzut oka może się to wydawać trudne, ale co dziwne, wystarczy z nimi nic nie robić. Po prostu przestań dodawać paliwo do ognia. Możesz zadać sobie pytanie: „czy mogę pozwolić, aby moje myśli były?”. Jeśli to nie zadziała, warto wypróbować różne praktyki relaksacyjne, w tym medytację lub pozycje jogi.
Po zaakceptowaniu tych zjawisk dla człowieka otwiera się nowa możliwość zwana obserwacją. Oznacza to, że teraz może patrzeć z boku na swoje mentalne formy i uczucia, bez angażowania się w nie. A przy ścisłej obserwacji mają tendencję do zwalniania, a następnie rozpuszczania, pozostawiając jedynie spokojne tło.
Ogólnie rzecz biorąc, esencja jest bliska medytacji. A ściślej - do aktywnej wersji, bez siedzenia w ciszy i relaksacji. Być może rada obserwacyjna może nie być łatwa, szczególnie dla osób, które są stale zaangażowane w swoje uczucia i rozumowanie. Ale w rzeczywistości wystarczy zwrócić uwagę na informacje z narządów percepcji: świata, jego dźwięków, zapachów, wrażeń dotykowych na skórze. Przyczyni się to do przesunięcia skupienia świadomości z jej zjawisk na obserwację. W końcu w ostatecznej analizie człowiek jest już tym „cichym obserwatorem”.