Psychoanaliza uważa błędne działania za wynik pewnych motywów, intencji. Osoba posiadająca ukryte pragnienia dokonuje rezerwacji lub opisuje je pod ich wpływem, traktując te działania jako coś losowego. Ale psychoanaliza odrzuca takie wypadki i dowodzi, że motywy są niezbędnym dowodem niezbędnym do postawienia diagnozy.
Uważaliśmy błędne działanie za oczywistą manifestację określonej intencji, pragnienia. Na przykładzie zastrzeżeń i opisów osoba pokazuje ukryte motywy działania. Kiedy mówi się coś przeciwnego o tym, co należy powiedzieć, wówczas błąd potwierdza przeciwne życzenia mówcy. Istnieją zastrzeżenia wyrażające nie pełną negację, ale częściowe. Na przykład: nie skłonny lub niezdolny. Osoba nie jest skłonna / nie jest w stanie nic docenić. „Nie skłonny” - zdolny, ale nie zmotywowany, ale „niezdolny” - niezdolny do wykonania akcji. Słowa wydają się mieć podobne znaczenie, ale podczas analizy rozumiemy, że są wręcz przeciwnie.
Istnieją zastrzeżenia, które dodają dodatkowe znaczenie do wyciągu. Na przykład: „Chcę ciasto i to ciasto czekoladowe, a także kawę ze śmietaną i chrupiącą bagietką, kupię wszystko! Jeśli mąż płaci …” Kobieta dodała trzy słowa, które mają ukryte znaczenie, że mąż najprawdopodobniej kontroluje pieniądze w rodzinie. Dla psychoanalityka jest to pierwsza i niezbędna wskazówka.
Ale jakie są te intencje, które powodują błędne działania? Po szczegółowym rozważeniu można je podzielić na dwie grupy: psychofizjologiczne i świadome. Psychofizjologiczne - są to motywy związane z chorobami o charakterze psychologicznym i fizjologicznym, które mogą w jakiś sposób wpływać na myślenie. Świadomy - są to motywy związane z pragnieniami, aspiracjami, które rodzą się losowo w naszych umysłach, szybko rozświetlają się i wymierają. Czasami czegoś nie chcemy, a słowa najlepiej odzwierciedlają to pragnienie. Rodzic, który może wrócić do domu po dniu roboczym, siedzi na szkolnym spotkaniu i odpowiada na wszystkie pytania nauczyciela, więc w prawie każdym zdaniu mówi, że „dziecko jest zupełnie inne w domu”. I używa słowa „dom” częściej niż jest to wymagane.
Aby zidentyfikować rodzaj motywu, wystarczy zapytać pacjenta o idealny błąd. Jeśli poprawi się i powie, że miał na myśli, ukryty motyw stanie się dla psychoanalityka jasny. Jeśli nie jest w stanie wyjaśnić przyczyny błędnego działania, intencja ma charakter psychofizjologiczny.
Hipoteza, którą psychoanalityk buduje przed błędnym działaniem lub po nim, pomoże w interpretacji błędnych działań. Niektóre działania prowadzą do błędu, który potwierdza hipotezę. Kiedy pacjent popełnia błędne działanie, psychoanalityk zakłada, że motyw jest ukryty za nią; tworzy pytania, które pomogą potwierdzić to założenie. W większości przypadków lekarz pozna motyw, który kierował świadomością klienta w tym momencie. Najważniejsze jest, aby zauważyć błąd i skoncentrować się na nim nie tylko lekarzowi, ale także pacjentowi.