Jak często mówimy komuś: dlaczego jesteś jak dziecko! I w tej frazie umieszczamy upomnienie. Dzieciństwo ma wiele aspektów, ale wśród nich są te, których nie należy tracić, dorastając. Możemy nauczyć się czegoś od dzieci i zdobyć dla nas bezcenne doświadczenie.
Dorośli w porównaniu z dziećmi nie wiedzą, jak być w ogóle zaskoczonym lub robią to niezwykle rzadko. Natomiast dla małego dziecka wszystko jest nowe i zaskakująco absolutnie. Dzieciak odbiera każde doświadczenie z radością, pochłaniając je jak gąbka. Dziecko jest równie radosne i interesujące, aby zmywać naczynia, iść na nowy plac zabaw lub bawić się nieznaną zabawką. Szukamy czegoś specjalnego jako przyczyny radości, zapominając o prostych rzeczach, które nieustannie nas otaczają.
Dzieci przejawiają bezpośrednie uczucia. Jeśli dziecko jest smutne, jest smutne; jeśli zabawa - uśmiecha się. Wszystko wydaje się proste. Ale wraz z wiekiem, między samym uczuciem a faktem jego manifestowania, zaczynamy za dużo myśleć. A jak to będzie wyglądać z zewnątrz? Czy są jakieś powody do radości? Albo całkowicie blokujemy manifestację emocji („teraz nie ma czasu ani miejsca”), albo często nie wyrażamy wcale tego, co czujemy. Tak więc, próbując ocalić twarz, stracić kontakt z naszym światem wewnętrznym, przestajemy rozumieć siebie. Myślenie i czucie to zupełnie inne rzeczy. My, podobnie jak dzieci, musimy pozwolić sobie na przeżycie wszelkich emocji. I już pomyśleć o tym, jak odpowiednio wyrazić je w swoim zachowaniu. Ale żeby się uśmiechnąć z dobrego nastroju, w końcu nie trzeba myśleć.
To tylko dwa aspekty, w których możemy uczyć się od dzieci. Patrząc na swoje dziecko, na pewno zobaczysz coś innego. Ale nawet na przykładzie tych dwóch rzeczy możemy powiedzieć, że „bycie jak dziecko” czasami nie jest takie złe. Nie zawsze warto po prostu wychowywać i wychowywać dzieci, możesz także uczyć się od nich.