Chęć zranienia innych zwykle występuje u osób, które kiedyś doświadczyły upokorzenia i urazy. Powodując cierpienie, kompensują swoją niższość i czerpią z niej moralną satysfakcję.
Dla wielu z nas wizerunek sadysty jest złym człowiekiem o wykrzywionej twarzy. Jednak w praktyce często tak nie jest. Wielu udanych i pozornie zamożnych ludzi okazało się sadystami. Jak określić takie skłonności u osoby, jeśli nie pokazuje ich otwarcie? Główne metody obejmują:
1. Zimno emocjonalne, brak empatii. Sadysta uważa, że świat wokół niego jest wrogi i każdy chce go upokorzyć i zranić. Jest to jednak nic więcej niż jego emocjonalna podświadoma projekcja. Uważa, że wszystkie osoby w pobliżu myślą w tych samych kategoriach, co on, i dlatego uważa, że musi być silny, zdecydowany i dominujący. Sadyści uważają emocje za przejaw słabości. Prawdopodobnie dlatego tak często wśród menedżerów średniego i wyższego szczebla można znaleźć osoby o podobnych skłonnościach.
2. Wrażliwość i chęć zemsty. Tacy ludzie są pewni, że zawsze mają rację. Ponadto takie osoby uważają, że mają prawo do karania innych, ponieważ kiedyś im to zrobili. Ludzie o tendencjach sadystycznych uważają, że „oko za oko, ząb za ząb” koncepcja przebaczenia jest dla nich nie do przyjęcia.
3. Moc, chęć manipulacji. Często sadyści wybierają „ofiarę” i zaczynają „edukować” ją dla siebie. Po pewnym czasie taka osoba staje się całkowicie emocjonalna i fizyczna zależna od swojego mistrza. Pomaga to sadystowi zrealizować jego destrukcyjne pragnienia posiadania innej osobowości pod każdym względem.
Jest to jeden z powszechnych znaków, jeśli znajdziesz w sobie coś podobnego, nie oznacza to, że masz sadystyczne skłonności. Tylko doświadczony psychiatra może to ustalić, i to nie zawsze.