Różni ludzie inaczej postrzegają samotność. Ktoś widzi potrzebę tego uczucia i może być sam w spokoju. I ktoś nawet nie może o tym myśleć. W każdym razie wcześniej czy później dana osoba ma do czynienia z tym stanem. Konieczne jest, aby nie stracić głowy i zachować spokój. Historia zna wiele przypadków, gdy ludzie oszaleli na punkcie samotności.
Instrukcja obsługi
1
Przede wszystkim musisz postrzegać swoją samotność jako etap życia. Nie trzeba rozmawiać o przyczynach i konsekwencjach. Świadomość samej istoty samotności jest już wielkim sukcesem. Przypomnij sobie tylko, że to nie jest nieskończone i w pewnym momencie wszystko się skończy. Powiedz sobie, że możesz znieść swoją samotność, że jesteś silną osobą. Nie panikuj.
2)
Następnym krokiem jest rozproszenie uwagi. Jeśli ciągle myślisz o samotności, nie ważne jak silny jesteś, zacznie cię dominować. W tej chwili możesz pomyśleć o hobby. Musisz znaleźć czynność, w której możesz się całkowicie zanurzyć. I musisz nurkować z „głową”. Inne myśli nie powinny ci przeszkadzać. Wykonujcie żmudną pracę, która wymaga wytrwałości. Lub przeciwnie, poruszaj się jak najwięcej. Eksperymentuj z różnymi hobby.
3)
Podczas samotności otwiera się możliwość samowiedzy i samorozwoju. Zaczynasz słyszeć „wewnętrzny głos”, myśleć inaczej, zmieniać się, dorastać. Samotność pomoże spojrzeć na świat i siebie z innej perspektywy. Być może zaczniesz mówić do siebie. Bardzo ważne jest, aby pozostać w ramach i nie pozwolić sobie na podejmowanie decyzji w oparciu o spór ze sobą. Możesz uzyskać poradę od siebie, ale w żadnym wypadku nie znajdziesz rozwiązania. Może to być obarczone zaburzeniami psychicznymi.
4
Warto wspomnieć o pomocy psychologów. Zachęcamy do pójścia do ekspertów i porozmawiania o swoich uczuciach. Jeśli nie ma wystarczającej siły wewnętrznej, należy je zabrać z zewnątrz. Psycholog może ci pomóc.