Większość ludzi jest sfrustrowana długimi wakacjami lub wakacjami. Psychologowie nazywają to zjawisko syndromem urlopu. I w rzeczywistości sezonowość nie jest tu ważna, ważny jest stan osoby. Krótko mówiąc, ta niezdolność do przerwania współczesnego rytmu życia.
Pracuj, pracuj i pracuj ponownie
Możesz nie być fizycznie obecny w pracy, ale stale wracać mentalnie do problemów zawodowych. Martwić się o przyszłe spotkania, ćwiczyć przemówienia, denerwować się, jakby koledzy nie zaczęli intrygować przeciwko tobie. Z tego powodu przy każdej okazji sprawdzaj pocztę. Jednocześnie postaraj się uśmiechać w domu i blisko, ale mentalnie bądź daleko.
Lub inny scenariusz. Masz tydzień wolnego i właśnie w tym tygodniu decydujesz się wstać o ósmej rano, aby przygotować zdrowe śniadanie. Wykonaj wiosenne porządki, zdemontuj szafki i wybij dywany. W rezultacie nie ma już czasu dla siebie, spada zmęczenie, a depresja jest tuż za rogiem.
Urlop do zdobycia
Ciągłe myślenie o pracy jest spowodowane nie tylko niezdolnością do przejścia z pracy na czas wolny, ale także poczuciem winy za „bezużyteczne zajęcia”. Jak często, gdy próbowałeś położyć książkę na kanapie lub w łazience, twój wewnętrzny głos zapytał: „Zasługujesz na to?” Wina się gromadzi, wydaje się, że trzeba zrobić „coś pożytecznego”. W tym momencie powinieneś przestać myśleć o tym, dlaczego twój wewnętrzny krytyk nie pozwala ci się zrelaksować. Przyczyną mogą być niespełnione plany lub niespełnienie czyichś oczekiwań.
Warto zrozumieć, że każdy ma prawo do odpoczynku. I nie łajaj siebie za lenistwo, po prostu zyskujesz siłę, więc zarabiałeś „nic nie robisz” przez kilka dni.
Aby wakacje nie przerodziły się w „maraton sprzątania” i „przydatne czynności”, należy sporządzić listę zadań. Lepiej, jeśli zawiera tylko naprawdę najważniejsze rzeczy. Należy pamiętać, że na wakacjach czuje się „nieograniczony”, prosta praca domowa rozciąga się na kilka godzin. Cokolwiek się stanie, poświęć ściśle czas na prace domowe, po czym, po zakończeniu pracy lub nie, idź odpocząć.