Bycie umiarkowanie samolubnym jest nie tylko normalne, ale nawet bardzo przydatne. Ludzie, którzy nie mogą się bronić i zawsze robią wszystko dla dobra innych, w rezultacie mogą stać się bardzo nieszczęśliwi, ponieważ często używają dobroci i nadmiernej łagodności.
Najważniejsze różnice między zdrowym a niezdrowym egoizmem
Zdrowy egoizm charakteryzuje się przede wszystkim zdolnością człowieka do działania we własnym interesie i osiągania potrzebnych mu wyników, bez naruszania praw innych ludzi i bez powodowania cierpienia innych. Niezdrowy egoizm, który można również nazwać egocentryzmem, jest o wiele bardziej nieprzyjemny: zmusza człowieka do działania według własnego uznania, „pójścia ponad jego głowę”, nie dbając wcale o życie i dobro nawet najbliższych ludzi.
Koncentracja na sobie uniemożliwia ludziom umieszczenie się w dziwnym miejscu. Jest to niezgodne z empatią, empatią, dyplomacją. Osoba po prostu nie jest w stanie wyobrazić sobie, co mogą poczuć inni.
Przy zdrowym egoizmie człowiek kocha się najlepiej jak potrafi, ma dobrą, nie przereklamowaną i niedocenianą samoocenę, wie o swoich mocnych i słabych stronach. Nie potrzebuje pochwał innych, nie stara się jak najwcześniej rozpoznać swoich zasług. Przeciwnie, niezdrowy egoizm popycha człowieka do robienia złych rzeczy. Zmusza cię do nieustannego domagania się kultu, może powodować upokorzenie innych, chęć „siedzenia” w pracy, oczernianie ludzi, którzy wydają się lepsi na ich tle. Egocentryzm, aby wydawać się doskonały we własnych oczach, zrobi wszystko.