Przez dziesięciolecia oficjalna medycyna twierdziła, że ludzki mózg nie jest w stanie zmienić się po zakończeniu wrażliwych okresów w dzieciństwie. Kilku naukowców, którzy odważyli się sprzeciwić bezwładności nauki akademickiej, zmieniło tę ideę i udowodniło w praktyce, że nasz mózg ma właściwość, która pomogła Homo sapiens stać się dominującym gatunkiem na planecie. Ta właściwość została nazwana neuroplastycznością.
Neuroplastyczność jest rozumiana jako zdolność tkanki nerwowej do zmiany i rozwoju przez całe życie ciała, zdolność do modyfikacji jej struktury pod wpływem treningu, treningu psychicznego i fizycznego, regeneracji po uszkodzeniu, przywrócenia utraconych funkcji lub przeniesienia ich do innych części mózgu.
Neuroplastyczność oznacza ciągłe zmiany na poziomie komórkowym, w których mózg reorganizuje się i tworzy nowe ścieżki neuronowe w procesie adaptacji do środowiska wewnętrznego i zewnętrznego. Innymi słowy, mózg stale się aktualizuje, aby jak najlepiej dopasować się do sytuacji i zapewnić zaspokojenie naszych potrzeb.
Nowe ścieżki neuronowe i karty neuronowe powstają, gdy się czegoś uczymy, niezależnie od tego, czy jest to umiejętność fizyczna, jak gra na pianinie, nowy program treningu fitness lub nowy sposób myślenia i radykalna rewizja światopoglądu i wartości życiowych. Dla każdej nowej myśli mózg tworzy osobną kartę nerwową, a im częściej sięgamy do tej nowej myśli, afirmacji lub umiejętności, tym bardziej szczegółowa i silniejsza staje się odpowiadająca jej karta, a im szybciej nowa umiejętność lub sposób myślenia stają się nawykiem i częścią osobowości.
Pierwsze prawo neuroplastyczności mówi: „to, czego się nie stosuje, to umieranie”. Lub „nie używać środków do stracenia”. Zaledwie kilka lat po ukończeniu studiów prawie nie pamiętamy, jakie są logarytmy i jak rozwiązać równania z parametrami. Nie chodzi tu o osłabienie pamięci, ale o fakt, że część kory, która zachowała umiejętność rozwiązywania takich równań, przekazała swoje terytorium i funkcjonalność innym procesom mentalnym, których nie zaniedbaliśmy.
Neurolodzy Michael Merzenich, Paul Bach-i-Rita, Edward Taub i inni naukowcy, którzy badali zjawisko neuroplastyczności, w końcu wyjaśnili na poziomie synaps, dlaczego im bardziej się na czymś ćwiczymy i czymś ćwiczymy, tym jesteśmy lepsi i odnoszą większe sukcesy. zostać w tym obszarze.