Podczas ubiegania się o nową pracę nawiązuje się ścisłą relację roboczą między przybyszem a szefami, podczas której mogą wystąpić różnice między nimi, a nawet konflikt.
Oczywiście znaczna część konfliktów powstaje z powodu niewystarczającego, z punktu widzenia podwładnych, wynagrodzenia za pracę, a także różnych przeszkód w rozwoju kariery poszczególnych, szczególnie ambitnych członków zespołu. Ale często zdarzają się przejawy mniej trywialnych zainteresowań: gdy, na przykład, głównym bodźcem dla młodego pracownika do pracy jest chęć wykazania się, podniesienia samooceny, dobrego radzenia sobie z zadaniem, które jest ważne dla wspólnej sprawy, a tym samym przyczynia się do rozwoju zespołu jako całości.
Taki pracownik zazwyczaj podchodzi twórczo do powierzonego mu zadania, próbuje znaleźć najbardziej optymalne sposoby jego rozwiązania. Ponadto, mając wyraźne poczucie indywidualności, często staje przed faktem, że:
1) miejsce pracy, które mu przekazano, wcale nie jest tak ważne dla organizacji jako całości;
2) metody wykonania zadania zalecane mu przez władze są nieskuteczne;
3) pomimo tego, że wkłada wszystkie wysiłki w pracę, władze wyrażają niezadowolenie i domagają się coraz większych zysków;
4) władze uważają się za uprawnione do zgłaszania osobistych uwag, a także próbują kontrolować zachowanie pracownika po godzinach.
W tej sytuacji narastanie sprzeczności, które mogą prowadzić do konfliktu, wynika zarówno z przyczyn obiektywnych, jak i subiektywnych. Nieefektywność pracy ujawniona przez pracownika może być związana z faktycznymi wadami w organizacji pracy w tym zespole; odmowa kierownictwa rozważenia propozycji usprawnienia procesu pracy mówi o jego konserwatyzmie; entuzjazm pracownika powoduje nieporozumienia, a nawet dezaprobatę kolegów, którzy widzą jedyną zachętę do pracy przy wysokich zarobkach, a także są przyzwyczajeni do ciągłego monitorowania lidera.
Jeśli zespół opracował na przykład „rodzinny” charakter relacji, gdy lider, oprócz bezpośredniego zadania regulowania pracy organizacji, pełni funkcje duchowego „mentora”, spowoduje to odrzucenie przez pracownika, który uważa takie zachowanie za naruszenie jego życia osobistego.
