Świadomy siebie człowiek nieuchronnie zadaje sobie pytanie, w jaki sposób jest postrzegany i oceniany przez innych, jakie miejsce zajmuje w społeczności społecznej. Z odpowiedzi na takie pytania rodzi się poczucie własnej wartości.
Samoocena to cecha osobista, która odzwierciedla ocenę jej osobistych cech. Amerykański psycholog W. James przedstawił to jako ułamek: licznik to roszczenia osoby, a mianownik to jego realne możliwości. Jeśli mianownik jest równy licznikowi, jest to odpowiednia samoocena; jeśli licznik jest większy niż mianownik, jest zawyżony, mniej jest niedoceniany.
Osoba o wysokiej samoocenie jest nieprzyjemnym tematem, „agresywnym przegranym”, obwiniającym każdego za jego niepowodzenie, ale nie sobą. Osoba o niskiej samoocenie powoduje mniej problemów u innych, ale więcej potrzebuje pomocy psychologicznej.
Nie wszystkie problemy psychologiczne rozwiązuje się poprzez zwiększenie poczucia własnej wartości. Osoba z odpowiednią, zwłaszcza z przeszacowaną samooceną, jej wzrost korzyści nie przyniesie.
Oznaki niskiej samooceny zwracają uwagę na własne niepowodzenia, dewaluują sukcesy, niezdecydowanie aż do zachowania „unikania awarii”. Uderzającym przykładem takiej osoby jest uczeń, który boi się odpowiedzieć na tablicy („lepiej nic nie robić”). Tylko w tym przypadku wskazane jest mówienie o potrzebie zwiększenia.
Pierwszą rzeczą do zrobienia jest zapamiętanie swoich sukcesów i osiągnięć, możesz nawet wszystko to przedstawić na piśmie, poczynając od wieku szkolnego. Na przykład kobieta może cierpieć z powodu niskiej samooceny z powodu nieskomplikowanego życia osobistego - co oznacza, że nadszedł czas, aby pamiętać, że ukończyła szkołę ze złotym medalem, a uniwersytet z czerwonym dyplomem, za pierwszym podejściem rozpoczął studia podyplomowe, obronił pracę magisterską, został Sam profesor N pochwalił ostatni artykuł naukowy itp.
Idealną opcją byłoby raz na zawsze zakazać sobie mówienia „jestem przegrany”, „nie odniesie sukcesu” i innych podobnych zwrotów, które budzą niską samoocenę, ale nie jest to możliwe. Przychodzą mi na myśl takie myśli, ale dla nich należy się obalić: „Jestem niedoskonały - nikt nie jest doskonały”, „Nie mogę sobie z niczym poradzić - poradziłem sobie z tym i tamtym bardzo dobrze”.
Ważne jest, aby nauczyć się poprawnie akceptować komplementy. Ludzie o niskiej samoocenie reagują na nich, jakby zawstydzeni własnymi osiągnięciami („Kim jesteś, po prostu mam szczęście”). Na komplementy należy odpowiedzieć, jeśli nie z dumą, a następnie z poczuciem własnej wartości: „Dziękuję, próbowałem”, „Bardzo się cieszę, że jesteś zadowolony z mojej pracy”.
Trudno jest oduczyć się strachu przed porażką - tego nieuniknionego towarzysza ludzi o niskiej samoocenie, trzeba będzie pokonać za każdym razem przed rozpoczęciem jakiejkolwiek działalności. Strach ustępuje logice: konieczne jest przeanalizowanie rodzaju awarii, jakie opcje awaryjne można przewidzieć, jeśli coś pójdzie nie tak, jak zaplanowano.
Wstępna analiza nie powinna być zbyt daleka: musisz zabrać się do pracy tak szybko, jak to możliwe, w przeciwnym razie może wystąpić niezdecydowanie.
Uczenie się podejmowania działalności gospodarczej, pokonywanie strachu, człowiek odniesie sukces, prawdziwy sukces pomaga również zwiększyć poczucie własnej wartości.