Słowo „obojętność” ma swoje korzenie w języku słowiańskim starego kościoła. Znaleziono go w psałterzach z XIII wieku i oznaczał równość i stałość świadomości. W XVIII-wiecznym rosyjskim języku literackim oznaczał spokój i stałość, hart ducha i spokój. Nie wiadomo z pewnością dlaczego, ale już na początku XIX wieku semantyka tego słowa zmienia się i nabiera negatywnej konotacji, „obojętność” staje się synonimem chłodu, nieuwagi i obojętności.
Martwe dusze
We współczesnej definicji obojętność jest bierna, obojętna, pozbawiona jakiegokolwiek zainteresowania nastawieniem do otaczającej rzeczywistości. Istnieje wiele powiedzeń i przysłów potępiających to uczucie, a ściślej jego brak. A.P. Czechow nazwał kiedyś obojętność paraliżem duszy. Pisarz Bruno Yasensky w powieści „Spisek obojętnego” napisał: „Nie bój się przyjaciół - w najgorszym przypadku mogą cię zdradzić, nie bój się wrogów - w najgorszym przypadku mogą cię zabić, bój się obojętnych - tylko za ich milczącą zgodą na ziemi. zdrada i morderstwo ”.
Istnieje nawet opinia, że obojętność dziedziczy się jako straszna choroba, w której człowiek nie jest w stanie żyć pełnią życia i cieszyć się emocjami. Ludzie obojętni nie charakteryzują się współczuciem, są bezduszni, tchórzliwi, a nawet złośliwi, są obcy wszystkim ludziom. Nazywa się je słabo rozwiniętymi, wierząc, że znajdują się na niższym etapie ewolucji.