Każda osoba jest indywidualna na swój sposób. Na to, jak rozwija się każdy człowiek, wpływ ma nie tylko jego środowisko i czynniki zewnętrzne, ale także pewne wrodzone cechy, z których jedną jest temperament.
Będziesz potrzebować
Podręcznik psychologii ogólnej.
Instrukcja obsługi
1
Podstawą doktryny temperamentu byli starożytni Grecy. Po raz pierwszy został stworzony przez starożytnego uzdrowiciela Hipokratesa, a rzymski lekarz i filozof Klaudiusz Galen kontynuował swoje idee. Dzięki badaniom doszli do wniosku, że indywidualne cechy osoby są określone przez stosunek płynów w jego ciele. Stąd współczesne nazwy rodzajów temperamentu. Który z czterech płynów - krew, limfa, żółć żółta lub czarna żółć - dominuje, wpływa na cechy, mentalność, zachowanie danej osoby. W przypadku, gdy dominuje krew (od łac. „Sanguis”), osoba jest osobą optymistyczną. Jeśli moc pobiera limfę (z łac. „Flegma”), wówczas osoba jest flegmatyczna. Żółta żółć (od starożytnej greckiej „Choie”) jest człowiekiem cholerycznym. Jeśli dominuje czarna żółć (od starożytnego greckiego „Melania choie”), to przed tobą jest melancholijny. Doktryna ta przeszła do historii jako humorystyczna teoria temperamentu Hipokratesa-Galena. Nazywa się to humorystycznym, ponieważ łaciński „humor” oznacza „płynny”. Później teorię tę opracowali naukowcy z całego świata.
2)
Flegmatyczny jest opisany we współczesnej psychologii jako zrównoważony, nieco powolny, bezwładny, nieaktywny. Jest ogólnie konserwatywny, nie rozpoznaje innowacji. Jego gesty i mimika są zastrzeżone, jego mowa jest spokojna. Jest nieodłączny od lenistwa, spokoju, wytrwałości. Jego nastrój często pozostaje niezmieniony. Mimo to jest uznawany przez Pawłowa za właściciela silnego typu układu nerwowego. Przeciwnie, choleryk jest nie do powstrzymania, aktywny, impulsywny, emocjonalny (często nawet za bardzo). Jego nastrój często się zmienia, wyraz twarzy i gesty są wyraźne. W przeciwieństwie do flegmatyki jest to niezrównoważony typ. Optymistyczny, jak i choleryczny, jest bardzo aktywny, towarzyski, przyjazny. Jest wyraźnym optymistą i racjonalistą. Ale w przeciwieństwie do cholerycznego, zrównoważony. Melancholik jest bardzo emocjonalny, wrażliwy, zamknięty, a nawet pesymistyczny. Jest wyraźnie sentymentalny i imponujący, bardzo wrażliwy na bodźce zewnętrzne. Często melancholia jest prezentowana jako słaby typ, w przeciwieństwie do wszystkich powyższych.
3)
Dzisiaj stosunek do temperamentu i jego związek z charakterem osoby jest niejednoznaczny. Istnieją cztery główne podejścia do tego problemu. Niektórzy naukowcy uważają, że pojęcia temperamentu i charakteru są identyczne. Inni wręcz przeciwnie, przedstawiają je jako coś zupełnie przeciwnego. Jeszcze inni uważają, że temperament jest częścią charakteru i jest z nim nierozerwalnie związany. Reprezentują temperament z rdzeniem o fundamentalnym charakterze. Czwarty widzi temperament naturalną podstawę charakteru. Oczywiście żaden z nich nie ma racji i nikt się nie myli. Każda opinia jest częściowo prawdziwa i ma swoje miejsce. Ale bez względu na teorie, które stosują psychologowie, wszyscy zgadzają się, że temperament, w przeciwieństwie do charakteru, jest wrodzoną cechą indywidualności osoby, która nie zmienia się z czasem. Cechy temperamentu pojawiają się gdzieś w ciągu 4-5 lat życia. Ale nie tylko temperament determinuje zachowanie jednostki. To jest jak fundament, na którym można ustawiać wiele pięter przez całe życie w postaci nowych cech charakteru nabytych w procesie socjalizacji. Jak mówi przysłowie, temperament jest tym, z czym człowiek się rodzi, a charakter jest produktem pracy nad sobą przez całe życie.