Kochanie osoby nie zawsze jest łatwe i proste. Są ludzie, którzy robią to profesjonalnie - filantropi. Organizują fundacje charytatywne, przekazują tam swoje pieniądze, studiują problemy i potrzeby biednych.
Najwcześniejszymi formami manifestacji filantropii (filantropii) były prawdopodobnie wzajemna pomoc i wzajemna pomoc ludzi z jednego plemienia lub jednej rodziny. Grupy religijne jako pierwsze pomogły „nieznajomym”. W społeczeństwie plemiennym pomaganie innym, biedniejszym i słabszym wyrażało się w oferowaniu prezentów i dystrybucji nadwyżek produktów. Wtedy zaczęły się kształtować relacje między filantropem (osobą, która pomaga) a osobą, która potrzebuje pomocy.
Identyfikacja tej koncepcji i jej definicja miała miejsce w starożytnej Grecji w V wieku przed naszą erą. Ale potem ludzie przypisywali filantropię bogom. Dopiero w IV wieku pne zaczęli nazywać filantropa osobą sympatyczną dla innych. Arystoteles i Platon uważali, że państwo powinno prowadzić działalność charytatywną.
Następnie Kościół rzymskokatolicki przejął działalność filantropijną. W XVII wieku kościół nie był już jedynym dobroczyńcą. Państwo ponownie zaczęło udzielać pomocy potrzebującym. Zaczęto rozdzielać świadczenia, zakładano domy i szpitale dla biednych.
W dziewiętnastym wieku powstały pierwsze fundusze na pomoc biednym, ufundowane przez organizacje, które mogły udzielić takiej pomocy. Pod koniec tego wieku osoby prywatne są już zaangażowane w działalność charytatywną.
Współcześni biznesmeni i bogaci ludzie często przekazują pieniądze na cele charytatywne. Fundusze już dzielą fundusze wśród potrzebujących. Odbywa się to inaczej - osoba sama wybiera, komu pomoże. Podobnie jak ci, którzy chcą zobaczyć rezultat - odrodzony teatr lub dziecko, nowe przedszkole lub klinika leczenia uzależnień.
Społeczeństwo oczekuje pomocy od osoby zamożnej, filantropijni przedsiębiorcy zyskują w ten sposób prestiż i pozytywne uznanie państwa.