Wszyscy kiedyś wstydziliśmy się naszych działań lub działań. Społeczeństwo i moralność inaczej określają twoje czyny i czyny. Zobaczmy, co to jest wino.
Oczywiście nie ma jednego systemu religijnego, który nie obejmowałby pojęcia „grzechu”: nawet najbardziej prymitywne, prymitywne wierzenia wyróżniają się licznymi zakazami, „tabu”, których nie można racjonalnie wytłumaczyć. Złamane jest tabu, grzech jest popełniony - a człowiek zostaje wyrzutkiem, dopóki nie rozpozna jego przewinienia i rytualnych działań oczyszczających.
Być może nie ma normalnej osoby, która bez wstydu mogłaby powiedzieć o swoich działaniach; okazuje się, że każda osoba, w takim czy innym stopniu, ma poczucie winy. Tutaj widać, że człowiek odczuwa wstyd, gdy inni dowiadują się o jego niestosownym zachowaniu; poczucie winy jest głębszym osobistym doświadczeniem.
Z reguły koncepcja poczucia winy w codziennej świadomości ma negatywną konotację: jest to złe, autodestrukcyjne uczucie, które należy wyeliminować. Ale czy tak jest? Rzeczywiście, poczucie winy powstaje w związku z działaniem takiej osoby, które on sam uważa za złe, niezgodne z jego własnym systemem wartości. Co powstrzyma osobę przed skrzywdzeniem drugiej osoby, przemocą, kradzieżą, jeśli nie stworzy niebezpieczeństwa poczucia winy po tym? Nie wstyd za to, co zostało zrobione (może nikt o tym nie wie), nie lęk przed karą (statystyki mówią, że zaostrzenie kar nie obniża poziomu przestępczości), ale osobista odpowiedzialność za siebie, egzekucja samego siebie i rola kata jest winna, - jest to zasada ograniczająca, regulująca ludzkie zachowanie w stosunku do innych.
