Ludzka nietaktowność często zaskakuje. Ciekawość innych powoduje dyskomfort i powoduje uczucie niezręczności. Co jeśli rozmówca zadaje pytania dotyczące jego życia osobistego lub okoliczności, w których nie chciałbym poświęcać osób postronnych? Jak wyjaśnić rozmówcy, że nie można przekroczyć linii?
Każdy ma tajemnice, okoliczności życiowe, w których nie chciałbyś poświęcać przypadkowych ludzi, i po prostu nieprzyjemne tematy, o których nie chciałbyś rozmawiać. Jeśli twoje życie budzi ciekawość i zainteresowanie innych, nie oznacza to, że musisz otworzyć swoją duszę na każdego z nich.
„Dlaczego nie rodzisz dziecka?”, „Czy rozwodzisz się?”, „Czy nie wyszłaś jeszcze za mąż?”, „Czy wyszłaś za nią?”, „Czy masz coś z nią (z nim)?” - Te i podobne pytania często psują nastrój i powodują chęć zakończenia rozmowy, a nawet upadku na ziemię. Warto przejąć prowadzenie od rozmówcy - a po kilku minutach zaczniesz żałować, że rozmowa przybrała formę dyskusji o twoim życiu osobistym. Co więcej, często taka wymuszona szczerość staje się okazją do plotek.
W takich przypadkach nie wstydź się. Konieczne jest jasne zdefiniowanie granic. na co rozmówca nie powinien iść i wyjaśnij to.
Ludzie zadają nietaktowne pytania, kierując się różnymi motywami. Zawsze możemy czuć się w rozmowie z rozmówcą - czy robi to z głupoty, czy z chęci zadawania niewygodnych pytań leży zazdrość, radość, podstępność. Na tej podstawie powinieneś wybrać linię zachowań, w której wszystko, co powiesz rozmówcy, nigdy nie zostanie użyte przeciwko tobie. Innymi słowy, powinieneś być przygotowany na taką sytuację, aby nie wchodzić do kieszeni na słowo.
Jeśli osoba przed tobą jest ogólnie szczera i zadaje pytanie o prostotę duszy (a raczej o głupotę), wystarczy delikatnie umieścić ją na swoim miejscu. Tutaj wyrzuty zakłopotane i krótkie spojrzenie wyraźnie się sprawdzają: „Cóż, dajesz … zadajesz takie pytania”. Jeśli związek jest ufny, możemy powiedzieć: „Nie mówmy o smutnych sprawach”, „To skomplikowane”. Możesz bezpiecznie zauważyć, że nie chcesz w tej chwili omawiać interesującego Cię tematu. Najważniejsze jest to, aby rozmówca nie nadrobił zaległości w niezręcznej chwili i płynnie przetłumaczył temat rozmowy na coś neutralnego.
Jeśli masz osobę, która zadaje pytanie o twoje życie osobiste, trzymając kamień na piersi, możesz odpowiedzieć bardziej odważnie. „A gdzie jest takie zainteresowanie moją domową osobą?” Lub: „Czy chcesz o tym porozmawiać? Myślisz, że mamy podobne problemy?”
Jeśli pytanie wprawiło cię w niezręczną sytuację, spróbuj umiejętnie zwrócić „kamyk do swojego ogrodu” - aby odpowiedzieć na pytanie pytaniem. „Czy zostałeś porzucony przez swojego chłopaka?”, „Czy troszczysz się o moje życie osobiste?”, „Czy lubisz trzymać świece we wszystkich sypialniach, czy tylko w moich?”, „Cóż, wsuń nos w sprawy innych ludzi w kolejności rzeczy? „ - takie sformułowanie wprowadzi w błąd zuchwałego rozmówcę i wprowadzi go w błąd. Nie bój się własnej złośliwości - działa to bezbłędnie, a na przyszłość będziesz chronić się przed nieprzyjemną ciekawością. Ważne jest, aby zachować lodowaty spokój i nadać twarzy wyraz szyderczej ironii. Jak mówią - uśmiech, ludzie są niesamowicie irytujący!
Jeśli rozmówca działa bezczelnie, możesz powiedzieć: „Poinformuję cię o mojej konferencji prasowej, kiedy znajdę na to czas. A gdy zapisujesz wszystkie pytania na kartce papieru, przygotuj się odpowiednio na to wydarzenie”. Jeśli jednak rozmówca jest dla ciebie nieprzyjemny, możesz uśmiechać się całym sercem i patrząc wprost w oczy, śmiało powiedz: „Oczywiście nie chcę cię obrażać, ale to moja sprawa z psami”.
Najważniejsze, aby nie udawać, że dotyka cię dziwne pytanie. Uśmiechnij się, żartuj, włącz dowcip z pełną mocą. Twoje poczucie humoru oczaruje tych, którzy traktują cię szczerze, a plotki i nieszczęśnicy odstraszą ich na długi czas.