Kompleks psychologiczny jest zbiorem przedstawień, myśli, uczuć i postaw osoby wobec siebie, które nie odpowiadają rzeczywistości. Większość subiektywnych zniekształceń pochodzi z dzieciństwa, kiedy dziecko, jak gąbka, pochłania opinie znaczących dorosłych i nie wie, jak się chronić.
Istnieje 5 głównych źródeł kompleksów:
- Rodzina Rodzice są pierwszymi ważnymi osobami dla dziecka. Dają dziecku pierwsze pomysły na temat siebie i świata jako całości. To od nich zależy, jak dziecko postrzega otaczającą rzeczywistość: czuć się kochanym i znaczącym, lub obraz, w którym nikt go nie potrzebuje, na stałe zagości w jego światopoglądzie.
- Dziecko rośnie, jego środowisko się powiększa, pojawiają się przyjaciele. W momencie, gdy opinia towarzyszy staje się ważniejsza niż rodzic (wiek przejściowy), władza rodzicielska znika w tle. A nastolatkowie z szalejącym hormonalnym pochodzeniem, nie rozumiejący rzeczywistości tego, co się dzieje, przyjmują na wiarę wszystko, co o nich mówi.
- Druga połowa wpływa na światopogląd nawet w wieku dorosłym. Odrzucona kobieta może łatwo zdecydować, że sprawa jest niewystarczająca i wierzyć w nią na zawsze. Dlatego gdy ktoś jest kochany i wzniesiony do piedestału, kwitnie, zmienia oczy w pozytywnym kierunku.
- Środowisko społeczne odgrywa równie ważną rolę. Człowiek dąży do identyczności, aby pokazać, że „jestem taki sam jak ty”, aby zostać zaakceptowanym, aby uniknąć odrzucenia i wydalenia z pożądanej grupy.
- A także osoba czasami skazuje się na cierpienie z powodu swoich charakterystycznych cech, wychowania i dobrze rozwiniętej wyobraźni.
Podsumowując wszystkie powyższe, możemy dojść do wniosku, że kompleksy są zniekształconymi reprezentacjami samego siebie, raz otrzymanymi od innych i uznanymi za prawdę.