Starożytny Quae nocent docent, przetłumaczony z łaciny, oznaczający „rzeczy, które ranią, uczą”, ma zastosowanie do opisu upokorzenia. Rzeczywiście, dość często po „lekcjach losu” ludzie stają się silniejsi, zdobywając życiowe doświadczenie i mądrość.
Słowa i działania mające na celu spowodowanie, że człowiek poczuje się gorszy, a także doświadczanie strachu i niepewności, nazywane są obraźliwymi. Według psychologów upokorzenie może być poważnym ciosem dla osobowości człowieka, ponieważ wpływa to na jego godność. Zdarza się, że człowiek jest poniżany i w celu pozbawienia go szacunku innych. A czasami, podczas poniżania, próbują w ten sposób zwiększyć swoją samoocenę - to wskazuje, że sam tyran został skrzywdzony i upokorzony więcej niż raz w przeszłości, a teraz nie jest w stanie zdobyć pewności w inny sposób, zdobywając ją tylko wtedy, gdy drwi z innych.
Upokorzenie: strach i ból
W okolicznościach poniżających godność ludzką może okazać się niemal wszystkim: w obliczu chuliganów na ulicy, podczas konfliktów w rodzinie lub w pracy oraz z wieloma innymi opcjami. Zarówno słowa, jak i czyny mogą upokorzyć. Jeśli dla jednej osoby, która jest pewna siebie, nie pozostawi po sobie śladu, wtedy może mentalnie zmiażdżyć i złamać inną. Zasadniczo poniżenie słowne opiera się na niewypłacalności osoby w danym obszarze. Na przykład dla mężczyzn podpowiedź, że nie jest w stanie utrzymać swojej rodziny lub że jest „szmatą”, może być poniżająca, a dla kobiet wątpliwości co do ich atrakcyjności lub zdolności do bycia dobrą gospodynią domową i matką.
Upokorzenie jest szczególnie dotkliwe w okresie dojrzewania, kiedy tło emocjonalne jest nadal niestabilne, a małe doświadczenie życiowe i chęć zachowania się często nie dają właściwej oceny tego, co się dzieje. Kiedy dzieci są poniżane (niestety wielu rodziców to grzeszy), konsekwencje mogą być bardzo odległe i niekorzystne. W pierwszych latach życia, kiedy dziecko kształtuje tylko podstawowe zasady postrzegania otaczającego go świata, ryzykuje nie tylko nerwicę, ale błędne wyobrażenie o swoich mocnych stronach i zdolnościach. Upokorzenie może nie tylko prowadzić do nerwicy, ale także zakłócać zdolność dziecka do właściwej oceny siebie i swoich działań, rozwijania samooceny i kształtowania samooceny. Następnie dzieci, które doświadczyły poniżenia w rodzinie we wczesnych latach, mogą powtórzyć ten model zachowania, „odzyskując” swoich krewnych i potomków.
Wiele osób, które doświadczyły poważnego upokorzenia lub doświadczyły go przez długi czas, może doświadczyć poważnych problemów. Często na nieświadomym poziomie starają się w jakikolwiek sposób uniknąć podobnych zdarzeń w przyszłości, zaczynając unikać komunikacji i stając się aspołecznymi. Są bezpieczni i często nie rozumieją, czego oczekują od innych upokorzenia. W takich przypadkach ryzykuje się także rozgoryczenie i okrucieństwo, kompensując swoje lęki poniżając innych.