Wszyscy znają strach. Wszyscy w jego życiu się bali. Dziecko może się również czegoś bać. Może to być strach przed nieznajomymi, śmiercią, samochodami i tak dalej. Najczęstszym strachem we wczesnym wieku jest strach przed rozstaniem z matką.
Dzieciak może odczuwać lęk, będąc na przykład w przedszkolu, aby go nie zabrano, zapomną o nim. Do siódmego roku życia lęki opierają się na instynkcie samozachowawczym. U dzieci w wieku 8–9 lat obawy mają charakter społeczny. Takie jak samotność, kara, a nawet strach przed śmiercią. Pamiętaj, aby zwrócić uwagę, jeśli dziecko jest przez coś zaniepokojone, aby strach nie przerodził się w fobię.
Jeśli dziecko boi się nieznajomych, nie należy go namawiać, aby przywitał się z nieznajomym lub, po przyjeździe, natychmiast wysłać do zabawy z dziećmi w osobnym pokoju. Dziecko musi się przyzwyczaić, rozejrzeć. Dobrym sposobem zapobiegania takim obawom jest wizyta w centrach rozrywki dla dzieci. Z czasem dziecko przyzwyczai się do zatłoczonego otoczenia. Ważne jest chwalenie dziecka za jego niezależność.
Innym powszechnym lękiem z dzieciństwa jest ciemność. Wyobraźnia dziecka zamienia cienie w potwory. Jeśli Twoje dziecko jest przestraszone w ciemnym pokoju, zostaw światło włączone lub lampkę nocną w pokoju. Jeśli dziecko boi się głośnych dźwięków, należy wyjaśnić ich pochodzenie.
Nigdy nie straszyć dziecka. Nie możesz zastraszyć wszelkiego rodzaju babć, potworów, policjantów. Dzieci mają bogatą wyobraźnię, od razu rysują przerażające obrazy w swojej wyobraźni. Może z tego wyjść tylko bardziej zastraszone dziecko. Doprowadzi to do jeszcze większych obaw, z którymi wciąż musisz walczyć.
Wyjaśnij swoje lęki dziecku, nie wstydź się lęków, nie wyśmiewaj się z niego, nawet jeśli dla dorosłych wydają się śmieszne. Zawsze okazuj swoją miłość do swojego dziecka.
