Doświadczenie odnosi się do stanu intensywnego emocjonalnego podniecenia, spowodowanego uczuciami i emocjami, które mają znaczące i obiektywne znaczenie. Z drugiej strony doświadczenia mogą wynikać z osobistych wspomnień o przeszłych wydarzeniach. Te lub inne doświadczenia mają indywidualny wpływ na działalność człowieka.
Instrukcja obsługi
1
Czas trwania i stabilność doświadczenia pochodzą z subiektywnego i wewnętrznego stanu psychicznego osoby. Co więcej, pozytywne wydarzenia pociągają za sobą pozytywne doświadczenia, które przyczyniają się do pomyślnego rozwiązania sytuacji życiowych. Z kolei negatywne konsekwencje mogą prowadzić do negatywnych doświadczeń.
2)
Przeplatanie się obu rodzajów doświadczeń prowadzi do osiągnięcia celu określonego na poziomie podświadomości.
3)
Doświadczenia mogą mieć głęboko osobisty charakter. Tak więc, zniekształcając prawdziwy stan możliwych lub przeszłych zdarzeń, ciało nie ma czasu na dostosowanie się i reaguje stanem stresu psychicznego. Reakcje psychiczne na stres manifestują się indywidualnie i nie zawsze są nieszkodliwe.
4
W odpowiedzi na podrażnienie stresem osoba może rzutować własne działania na działania ludzi wokół siebie, tym samym dokonując samousprawiedliwienia. W innym przypadku jednostka reaguje obojętnie i samowykluczeniem, powodując własną bezradność i niemożność wpłynięcia na pozytywny wynik. Warto zauważyć, że w obu przypadkach dana osoba nie jest w stanie samodzielnie wyciągnąć logicznego wniosku, który pozwoliłby mu znaleźć właściwe rozwiązanie.
5
Najsilniejszym uczuciem, które może powodować doświadczenie, jest stan afektu. Ten stan charakteryzuje się nagłością, brakiem kontroli i krótkim czasem trwania. Teoretycznie stan afektywny dzieli się na dwa typy: fizjologiczny i asteniczny.
6
Stan fizjologiczny afektu jest definiowany jako naturalny dla zachowania człowieka. Występuje nagle, pod wpływem kumulacji negatywnych emocji, które pod wpływem pewnego bodźca prowadzą do ich osobliwego wybuchu emocjonalnego. Jednocześnie osoba nadal kontroluje swoje działania.
7
Asteniczna lub patologiczna reakcja, której towarzyszy niemożność uświadomienia, modelowania i oceny ze względu na charakter jego działania, przyczynia się do naruszenia typowej aktywności umysłowej osoby. W tym stanie zasoby fizjologiczne i psychiczne całego organizmu są mobilizowane podczas rozwoju afektu i wyczerpania emocjonalnego po nim.
8
Mniej szczegółowe doświadczenia nie mają znaczącego wpływu na działalność człowieka. Zatem doświadczenia mogą być celowo wyzwalane przez podmiot w celu samoobrony psychologicznej lub w celu przyciągnięcia uwagi, której potrzebuje. Takim doświadczeniom nazywa się celowe i może im towarzyszyć jasne, specjalnie grane pozory. Umyślne działania nigdy nie pozostają w umyśle; zawsze mają fizyczne lub słowne wcielenie.
9
Warto zauważyć, że próg subiektywnego doświadczenia zależy od charakteru osoby, warunków edukacji i kształtowania osobowości. Najprostszym przykładem tego stwierdzenia może być sytuacja, która wpływa na interesy grupy ludzi. Doświadczenie emocjonalne jednego z nich nauczy Cię lekcji życia i zmusi cię do wykonywania obszernej pracy na własnych błędach, druga doprowadzi do stresu psychicznego, a nie wpłynie emocjonalnie na trzecią.