Ludzie wiedzą o istnieniu wilkołaków z wielu opowieści, mitów i legend. Ale nie wszyscy wiedzą, że istnieje choroba, w której osoba zaczyna uważać się za wilkołaka, najczęściej wilka, i doświadcza szeregu wrażeń i emocji wskazujących na chorobę. Ta choroba jest likantropią, a nazwa pochodzi od połączenia słów „wilk” i „człowiek” w starożytnym języku greckim.
Badania pacjentów z likantropią wykazały, że większość z nich stosowała określone leki, narkotyki, rozmazane maściami, rzekomo powodujące transformację ciała i dające supermoce, ale napotkano zupełnie inne przypadki.
Fakty historyczne
W czasach starożytnych opisano przypadki tej choroby, wierząc, że według jednej teorii istnieją cztery rodzaje płynów u osoby (krew, śluz, żółć i czarna żółć lub melancholia), które w wyniku braku równowagi prowadzą do wielu chorób i tworzą postać. Nadmiar czarnej żółci prowadzi do likantropii, powodując zaburzenia psychiczne, halucynacje, depresję i szaleństwo.
W jednym ze średniowiecznych traktatów znajdował się opis „wściekłości wilka” lub likantropii wywołanej melancholią. Bladość skóry, a zwłaszcza twarzy, suchy język, utrata wzroku, uczucie braku wilgoci i ciągłe pragnienie zostały uznane za charakterystyczne oznaki szaleństwa.
Pacjenci z likantropią sami mówili o charakterystycznych objawach: gorączka, szalony ból głowy, ciągłe pragnienie, duszność, pocenie się, obrzęk kończyn, zginanie palców stóp, które zamieniły się w wilcze pazury, i niemożność noszenia butów. Nastąpiła także całkowita zmiana świadomości, pojawienie się strasznego strachu, klaustrofobia, skurcze przełyku, pieczenie w klatce piersiowej.
Chorzy nie mogli mówić i wydawali niewyraźne dźwięki, chcieli poruszać się na czworakach, warczeć i gryźć, i stopniowo zaczęli się przekształcać, stając się „wilkołakami”, atakując ludzi i chcąc gryźć przez tętnicę i pić krew. Po tym jego siła została pozostawiona, a pacjent zasnął na kilka godzin.
Dzisiejsze ustalenia lekarzy wskazują, że likantropia jest chorobą psychiczną. Jednocześnie osoba cierpi na szczególną formę zaburzeń urojeniowych i przedstawia się jako zwierzę, najczęściej wilk. W praktyce istnieją prawdziwe przykłady pacjentów z likantropią, gdy ich zachowanie zmieniło się nie do poznania, i naprawdę stali się wyimaginowanymi zwierzętami.