Ostatnio coraz częściej należy uczyć się od mediów, osobistej komunikacji, korespondencji w Internecie na temat przypadków przemocy domowej.
Mężczyzna, który jest tradycyjnie uważany za głowę rodziny - mąż, ojciec - naraża członków rodziny na wpływ fizyczny, psychologiczny i ekonomiczny, mający na celu zastraszenie ich, przejęcie nad nimi pełnej kontroli, zamieniając ich w „bijących chłopców”, na których może leczyć za porażkę adaptacja społeczna. Ofiary agresora domowego stają się zawsze słabsze (fizycznie lub psychicznie) niż on, członkowie rodziny: małżonek, dzieci, rodzice w podeszłym wieku, niepełnosprawni krewni pozostający pod opieką rodziny.
Powstaje więc podział ról: „gwałciciel jest ofiarą (ofiarami)”. Gwałciciel pod tymi względami jest charakterystyczny: ukryty kompleks niższości; Zaufanie do ich prawa do użycia przemocy wobec członków rodziny; niska ocena lub całkowita nieuwaga do życia duchowego; niezdolność do kontrolowania się; jak najszybciej pokonać frustrację wynikającą z jakiegokolwiek powodu. Z całkowitym brakiem oporu członków rodziny wobec jego działań, przemoc z jego strony wzrasta: jest ona popełniana coraz częściej i przybiera coraz bardziej okrutne formy.
Ci, którzy odgrywają rolę ofiary, wykazują niską samoocenę; uzasadniać działania agresora; okazywać zaufanie do normalności przemocy domowej i przekonanie, że nie ma gdzie czekać na pomoc. Często nawet po pobiciu nie zwracają się do organów ścigania, mając błędne poglądy na temat relacji rodzinnych. W takich okolicznościach przemoc domowa może trwać latami, pozostając ukryta przed innymi.