Wyrażenie „nawyk - druga natura” zostało po raz pierwszy użyte przez starożytnego greckiego filozofa Arystotelesa, chociaż dzięki św. Augustynowi stało się naprawdę skrzydlate. Starożytni myśliciele wierzyli, że niektóre nawyki mogą być tak zakorzenione, że nie będą się różnić od cech charakteru.
Pojęcie nawyku
Mówiąc o ludzkich uczuciach, Augustine argumentował, że porzucenie jednego lub drugiego nawyku jest czasami nie mniej trudne niż zmiana cech osobowości. Rzeczywiście, nie wszyscy ludzie są w stanie jednoznacznie dzielić ustalone nawyki i cechy charakteru, często myląc się nawzajem. Aby dowiedzieć się, która część osobowości składa się z wewnętrznych przekonań, a która część to ustalone nawyki, należy przede wszystkim określić terminologię.
Święty Augustyn - teolog, kaznodzieja i filozof, który żył w IV wieku naszej ery Uważany jest za założyciela filozofii chrześcijańskiej.
Tak więc, zgodnie ze słownikową definicją, nawyk jest sposobem działania ukształtowanym w trakcie regularnych powtórzeń w konkretnej sytuacji. Cechą charakterystyczną tego nawyku jest to, że człowiek zaczyna odczuwać potrzebę działania w ten sposób, nawet jeśli nie wymagają tego okoliczności zewnętrzne. Z fizjologicznego punktu widzenia wynika to z pojawienia się tak zwanych ugruntowanych połączeń nerwowych, które pozwalają szybciej reagować na sytuację. Mówiąc wprost, realizacja zwykłych działań nie wymaga od osoby myślenia ani zrozumienia, ale następuje automatycznie. Jednocześnie osoba podświadomie odczuwa satysfakcję, ponieważ nawyki charakteryzują się również zależnością emocjonalną.